We zetten ons op een wit bankje voor het monument dat de heuvelrug van Mesen domineert. Hier kwamen in de vroege morgen van 7 juni 1917 duizenden Nieuw-Zeelanders op de Duitsers afgestormd. Er vielen 3000 gewonden en 700 doden, maar de drieste aanval opende wel de weg naar Passendale. Elke Mesenaar groeide op met de verhalen van de Groote Oorlog. Je kan moeilijk naast de vele oorlogsmonumenten kijken in de faciliteitengemeente.
Met de paplepel
Mesen noemt zich een Vredesstad, iets waar Anaïs zich ook karakterieel in herkent. “Ik ben van nature een verzoener. Ik zal bij elk conflict eerder oplossingsgericht denken in plaats van de ruzie verder op te blazen.”
Als kind kwam ze vaak in het New Zealand Memorial Park fietsen en wandelen. Op Anzac Day, de in Australië en Nieuw-Zeeland officiële gedenkdag op 25 april voor alle inwoners die aan oorlogen en vredesmissies hebben deelgenomen, loopt het park vol hoogwaardigheidsbekleders. De kleine Anaïs keek er met grote ogen naar, maar snapte de betekenis maar al te goed. “Nieuw-Zeelanders dragen deze plek in hun hart en wij ook.”
Van waar haar engagement komt? “Het is me met de paplepel ingegeven. Mijn grootvader zetelde als OCMW-raadslid en mijn mama, Mélanie Verdru, is schepen van onder meer sociale zaken in Mesen.”
“Soms vergeten we hoe mooi het hier is”
Betaalbaar wonen
De Jeugdraad organiseert in Mesen allerhande activiteiten. De voorzitster is bij alles betrokken. “Soms ligt er best wel veel werk op de plank. Maar het loont. Op onze activiteiten voor -12-jarigen komen soms tot dertig kinderen af. De +12-jarigen in onze werking betrekken is iets moeilijker.”
Ze wist al van kindsbeen af dat ze haar hele leven in Mesen zou blijven ‘plakken’. “Ik woon het liefst dichtbij mijn familie. Het is hier ook nog betaalbaar wonen. Er is net een nieuwe verkaveling bijgekomen waar veel jonge gezinnen wonen. Ook de rust is een ongelooflijk pluspunt en het totaal gebrek aan files. Iedereen kent elkaar. Er is geen anonimiteit in Mesen. Wie hulp nodig heeft, krijgt het ook.” Anaïs is naar eigen zeggen een echte Westhoeker. “In Vives in Kortrijk zochten de Westhoekers elkaar van bij de eerste schooldag spontaan op. Het klikt gewoon gemakkelijk. Het lijkt wel of we hier in de Westhoek een gemeenschappelijke mindset hebben.”
Oorlogstoerisme
De kleinste stad van het land trekt behoorlijk wat toeristen. De meeste komen voor het oorlogsverhaal, hoewel Mesen nog wel wat meer te bieden heeft. Zo kan je bovenop de Sint-Niklaaskerk, ook wel bekend als de Dikkop van Mesen, genieten van een 360° - panorama op de omgeving. De beklimming van de toren is gratis.
“We zijn gewend aan toeristen. Ik ga vaak wandelen met mijn hond en geef dan graag uitleg als ze er om vragen. Soms vergeten we hoe mooi het hier is.” Haar blik glijdt over de Douvevallei langs waar in de middeleeuwen kleine bootjes handelswaar aansleepten om op de toen bruisende markt van Mesen te verkopen. “Elke buitenlandse toerist heeft zijn verhaal waarom hij hier is”, mijmert Anaïs.
Over verhalen gesproken, Anaïs heeft er enkele op haar lichaam getatoeëerd. “Elke tattoo heeft een betekenis. Ze drukken mijn verbondenheid uit met mijn mama, neef en overleden grootvader met wie ik een nauwe band had.”
Kansen creëren
Wat ze met haar diploma Sociaal Werk wil doen? “Via een OCMW of CAW zou ik graag mensen die minder kansen krijgen in de maatschappij toch de nodige kansen geven. Hoewel het in Mesen goed wonen is, sluit ik mijn ogen niet voor de kansarmoede die er ongetwijfeld ook in de Westhoek is. Als maatschappelijk werker kan ik mijn steentje bijdragen en die mensen bijstaan waar nodig.”
Anaïs is de eerste, en nog steeds de enige, van haar vriendengroepje die een rijbewijs heeft. “Als we uitgaan, ben ik bijna altijd BOB. Vroeger vond je ons vaak op de Vismarkt in Ieper, nu pikken we liever een terrasje uit in het centrum. Of we blijven gewoon in Mesen. Hier zijn ook terrasjes genoeg (lacht).”
Haar engagement bij de jeugdraad wil ze blijven volhouden zolang het te combineren valt met haar studies. Ze is ook vrijwilligster in de bib op de Markt. “In mijn laatste middelbaar deed ik stage op het stadhuis waaronder ook een paar keer in de bib. Nadien vroegen ze me of ik één van de drie vaste vrijwilligers wou worden. Ik vind het echt leuk om kinderen wegwijs te maken en hen een spannend boek aan te raden.”
Ze heeft er nog niet over nagedacht wanneer ze het ouderlijk huis verlaat en wuift het idee meteen weg. “Geef mij maar nog wat ‘Hotel Mama’. Ik probeer haar te helpen waar ik kan.”
Save the date
Zaterdag 29 oktober 2022 organiseert Jeugdraad Mesen de meest griezelige Halloweentocht van het land. Reservatie is vereist. Alle info op hun Facebookpagina.