Wie het Epernayplein in Middelkerke passeert, kan niet naast de reusachtige werken kijken die er plaatsvinden. Waar vroeger het casino stond, een groot uitgevallen villa op de dijk, rijst nu een futuristisch complex met groendak op. De bedoeling is dat het duinlandschap en het gebouw naadloos in elkaar overvloeien. Binnen zullen naast het casino, ook een hotel, restaurant en evenementenhal te vinden zijn.

“In feite is het bouwproject op te splitsen in drie delen”, legt Victor uit. “De parking, het gebouw op zich en de nieuwe zeewering.” Victor zat tot nu toe vooral ondergronds. “Bovengronds oogt het indrukwekkend, maar je mag niet vergeten dat daar ondergronds nog eens een hele laag bijkomt. De bouwput voor de parking is maar liefst acht meter diep.”

Zijn taak als werfleider, net als die van Sven, is om materialen tijdig te laten aanrukken, de dagdagelijkse planning te bewaken en die plannen duidelijk over te brengen naar de arbeiders. We zijn onder de indruk dat zo’n jonge kerels zoveel verantwoordelijkheid toegeschoven krijgen. “Dit is toch wel mijn grootste project tot nu toe”, lacht projectmanager Jelle. “Furnibo is een jong en dynamisch bedrijf. Het typeert Furnibo dat wij de kans krijgen om dit project te laten slagen. Binnen ons team is een enorme drive om dit waar te maken. We staan vandaag met het casino waar we wilden staan omdat we als team, en met de collega’s van Democo, zo vlot samenwerken.”

Sven pikt in. “Bij Furnibo wordt heel bewust geïnvesteerd in jonge mensen. Wie net van de schoolbanken komt, krijgt hier alle kansen om te groeien.”

Victor krijgt telefoon van een onderaannemer die een vraag heeft over het plan. Sven overlegt intussen met een arbeider die een sierlijke, gebogen trap aan het polieren is.

Jelle is als projectmanager eindverantwoordelijke van het hele plaatje. Hij staat onder meer in voor de algemene planning, zorgt er voor dat het project binnen het voorziene budget blijft en helpt de kwaliteit van de werken bewaken. “Ons werk bestaat uit dagelijks vergaderen en plannen. Onze bureaus bevinden zich niet toevallig in een keet naast de werf. Het is in een dergelijk complex project van belang dat we met onze neus op de werken zitten. Hier zit volume én metier, stielkennis, in dit project.”

De omwonenden zitten er met de neus op. We wuiven naar een appartementbewoner die de werken staat te bewonderen op zijn terras. “De schaalgrootte en complexiteit van dit project is gigantisch”, zegt Sven. “Wij hebben continu interactie met de meer dan honderd arbeiders op de werf. In de afwerkingsfase stijgt dat aantal nog tot zo’n tweehonderd arbeiders.”

“Eén van de eerste dingen die we gedaan hebben, was de afbraak van de bestaande zeewering. Gelukkig hielpen de weergoden ons toen een handje en konden we vrij vlot doorwerken.”

“Elke dag brengt nieuwe uitdagingen met zich mee”, weet ook Jelle. “We zijn geen profielen die van 9 tot 17 uur standvastig achter onze bureau zitten.” Victor beaamt. “We vertrekken niet voor de arbeiders opkramen. Dat vind ik maar normaal. Als werfleider moet je aanwezig zijn.”

Er komt veel op je af, merken we op terwijl we de trappen beklimmen naar de bovenste verdiepingen. “We zijn een goed geolied team en kunnen de taken vlotjes verdelen”, vindt Sven. “Toch zal de decompressie van het zomerverlof binnenkort ons allemaal wel eens goed doen”, zegt Jelle.

We zijn aangekomen op de op één na hoogste verdieping. We kijken uit over de zee die er vandaag rimpelloos bij ligt. In het casino een verdieping lager zitten de ramen er al in. Het Westhoekteam ziet niet op tegen de verplaatsing naar Middelkerke. “Hier op de werf zitten we dagelijks in de drukte. Bij het naar huis rijden, geniet ik nog meer van de landelijke rust van de Westhoek. In grensdorp Abele heb ik echt mijn hart verloren”, vertelt Sven.

Jelle, die in Poperinge woont, knikt. “In de zes jaar dat ik in Gent studeerde, overwoog ik nooit om er te blijven hangen. Ik wou terug naar de Westhoek. Die keuze heeft mijn professioneel pad bepaald. Ik zocht eerst een geschikte woonplaats en dan pas mijn werkplaats. Furnibo blijkt, en na al die jaren nog steeds, de juiste keuze. Trouwens, de boerenbuiten ligt mij wel. Ik laat files liever links liggen.”

We vragen Victor wat een Westhoeker typeert. “Een gezonde bescheidenheid en toch altijd voortdoen en van elk project iets moois maken.”

Heel benieuwd hoe de drie Westhoektalenten later aan hun kleinkinderen zullen uitleggen wat hun rol was in het iconische casino van Middelkerke? “Laat ons hopen dat we nog veel zo’n projecten in de schoot geworpen krijgen.”