De bouwkroniek van het Sint-Michielscomplex in Poperinge valt van de buitengevel af te lezen. Het werd opgericht als tehuis voor wezen en bejaarde vrouwen. Later kwam er ook een kantschool, op zijn beurt gevolgd door een jongens- en meisjesschool. Na de Franse Revolutie huisvestte het almaar uitdijende complex aan de Sint-Annastraat achtereenvolgens een hospitaal, kazerne en een hopmagazijn. In 1970 trokken de Stedelijke Muziekacademie en de stadsbibliotheek in de gebouwen. Sinds 2009 wacht het Sint-Michielscomplex op een nieuwe bestemming met sociale appartementen.

Buurtfeesten

Voor de werken aanvangen, krijgt de pas in 2021 opgerichte vzw De Fanfare de toestemming één vleugel te gebruiken voor haar activiteiten. De 27-jarige Manon Dupont is lid van het achtkoppige bestuur. Ze wacht ons op in het als bruine café vermomde lokaal van de vzw. Tegen de muur liggen oude broden opgestapeld, de attributen van hun BK Oud-broodrolling, een variant op het in de Westhoek bekende boltra. “Wij organiseren laagdrempelige buurtactiviteiten. En ja, die zijn best creatief. Zo hadden we onlangs een communiefeest waarop iedereen welkom was als tante en nonkel. Er was zelfs een ijslam!”

Manon groeide op in Nieuwkerke bij Heuvelland. Ze ging naar de middelbare school in Poperinge en verloor haar hart aan de stad van de keikoppen. “Na mijn studies communicatie bleef ik even in Gent ‘plakken’, maar de lokroep werd te groot. Ondertussen woon ik samen met mijn vriend Bryan Vanderhaeghe en onze kat Mao. Bryan is kapper bij Eric Hairteam in de Casselstraat en is ook schepen van sociale zaken in Poperinge.”

Culinair paradijs

“Ik was de eerste van mijn vriendengroep die terug in Poperinge kwam wonen. Ondertussen zijn heel wat vrienden teruggekeerd naar de Westhoek en zien we elkaar dan ook vaak. Dat vind ik geweldig.”

De zon gaat langzaam onder. De sfeerlampjes zetten het café in een rode gloed. “Poperinge klopt voor mij. Je hebt rondom de prachtige natuur, de typische hopvelden en de zee ligt op een boogscheut. Het centrum van Rijsel, met zijn kleine boetiekjes en toffe tweedehandswinkeltjes, ligt op amper twintig minuten rijden”, voegt ze er knipogend aan toe.

Hoe het zit met de betaalbaarheid in Poperinge? “In vergelijking met andere steden valt het hier reuze mee. Wij wonen pal in het centrum en hebben toch een grote tuin. We hebben niet te klagen! In hartje Gent zou ik me voor hetzelfde bedrag misschien de bouwgrond kunnen permitteren. De levenskwaliteit is hier echt wel hoog. Poperinge is dan wel een stad, toch hangt er een hartelijk dorpsgevoel. Op café gaan is hier nog een sociale activiteit. Ik hou ook wel van de rijke geschiedenis van de stad die zich weerspiegelt in de gebouwen. Poperinge is daarenboven een culinair paradijs, al is er zeker nog ruimte voor vernieuwende restaurants.”

In het weekend is Manon vaak te vinden bij Goeste op de Markt waar ze als flexi aan de slag is. “Goeste werkt uitsluitend met lokale producten, wat ik een prachtige waarde vind. Het is een jong en dynamisch team waardoor het er leuk werken is.”

Loopje tussen de hop

“Mochten er ooit kinderen komen, kunnen ze hier met gemak opgroeien”, zegt ze. “De school is op amper honderd meter. De crèche en de grootmoeder bevinden zich op 50 meter van onze deur. Je hoeft in Poperinge niet bang te zijn je kinderen alleen de straat op te sturen. Ik sluit bijvoorbeeld mijn fiets nooit.”

Sinds corona trekt Manon wel vaker het Hoppeland in, de zachtglooiende streek rond Poperinge. “Het wandelnetwerk leent zich perfect om op ontdekking te gaan. Ik probeer wekelijks een toertje te gaan lopen tussen de hoppevelden. Elke week ga ik zwemmen met een vriendin in het sport- en recreatiebad De Kouter. Ooit zou ik ook wel nog eens willen gaan boksen, dat kan bijvoorbeeld in de boksclub.”

Het is even stil. Buiten de muren van het Sint-Michielscomplex is de stad in beweging. De stapel stenen vertellen een verhaal van meer dan 250 jaar. Een fietser ratelt voorbij in het autoluwe Sint-Annastraatje. Manon wikt en weegt. “Eigenlijk is de Westhoek een geheime parel. Laten we het zo houden. Ik heb vrienden uit Gent en Antwerpen die ervan overtuigd zijn dat in de Westhoek niets te beleven valt. Ik laat hen in de waan. Ze zouden eens moeten weten…”