Simon Cailliau blies studentenclub Moeder Baekelandt in Langemark-Poelkapelle nieuw leven in

De Donkerweg is een smalle zijstraat van de Markt van Langemark. In de eerste bocht liggen de terreinen van Chiro Lange Jo. Simon, korte broek, rood Chiro T-shirt, is net aan het opruimen. “Er is altijd werk in een jeugdbeweging”, lacht de goedgemutste student burgerlijk ingenieur werktuigkunde - elektrotechniek.

Hij is al lid sinds het derde leerjaar en heeft er net vijf jaar leiding op zitten. Vorig werkjaar was hij groepsleider. Nu klust hij er nog af en toe bij, maar helemaal loslaten lukt nog niet. “Het was een prachtige tijd. Je leert met kinderen, ouders en medeleiders omgaan en communiceren. Je smeedt vriendschapsbanden voor het leven en leert samenwerken, ook in moeilijke omstandigheden. Chiro Lange Jo zit nog steeds in mijn hart.”

Thuis in het groen

Simon geniet van de vrijheid van het studentenleven in Gent. Van de herwonnen vrijheid dan wel, want de coronaperiode belette hem en zijn vrienden bijna twee jaar lang het kotleven ten volle te vieren. “We hebben er het beste van gemaakt”, zegt hij schouderophalend. “Met een groepje vrienden vormden we één bubbel.”

Hoewel hij ondertussen zijn weg gevonden heeft in de stadsjungle, is hij altijd blij als het weekend nadert. “Het stemt me gelukkig als ik weer groen rondom mij zie. Langemark-Poelkapelle is een landelijke gemeente waar het rustig wonen is. Hier voel ik me thuis en heb ik mijn eigen netwerk.”

Het netwerk van Simon breidde vorig uit met een honderdtal nieuwe vrienden. Samen met Benoit Pettillion richtte hij Moeder Baekelandt weer op, de weekendclub die alle studenten uit Langemark-Poelkapelle en buurgemeenten verenigt. De moeder van Simon zetelde er ooit in het praesidium. “Het kriebelde na corona om mensen samen te brengen. Moeder Baekelandt is daar het ideale antwoord op. Het was meteen een schot in de roos. Er was veel belangstelling.” Simon was het eerste werkjaar praeses van een negenkoppig praesidium. “We organiseerden een blokkot waarbij 75 studenten in het ontmoetingscentrum konden blokken. We richtten een openluchtcantus in of gingen bierfietsen. Ook dit academiejaar trapten we af met een heuse startdag. Er is elk weekend wel iets te beleven.”

Adembenemend landschap

Simon neemt ons mee naar de Steenakkermolen in de oldtimer Mercedes van zijn opa. “De wagen stond vijftien jaar stil in een schuur. Mijn vader en ik kregen hem weer aan de praat. Mijn opa was zo trots.” De molen ligt bovenop de Midden-West-Vlaamse heuvelrug waar we van een prachtig 360°-uitzicht genieten. De terug maalvaardig gemaakte molen lag in de Eerste Wereldoorlog in de frontlinie. Hij werd aan flarden geschoten en kreeg de lugubere bijnaam ‘Dodenmolen’. Nu is het een herkenningspunt en vaste stopplaats voor de vele wandelaars en fietsers die Langemark-Poelkapelle aandoen.

“Wie hier opgroeit, leert respect te hebben voor dat oorlogsverleden. Telkens we in het middelbaar een uitwisselingsproject hadden, trokken we naar het Soldatenfriedhof waar vaak nog jonge Duitse soldaten begraven liggen, maar na vijf keer heb je dat ook wel gezien, hoor.”

Belofte maakt schuld

Simon moet niet lang nadenken over de vraag hoe het was om in Langemark-Poelkapelle op te groeien. “Dit is een droomgemeente voor jonge gezinnen. Elke deelgemeente heeft minstens één lagere school. Je vindt een muziekschool, heel veel sportverenigingen en jeugdverenigingen als Chiro Lange Jo. De busverbinding naar steden als Ieper en Roeselare is optimaal. Je hebt hier alles en meer wat je in een stad vindt en toch is het hier oneindig rustig. Zalig toch? Jonge gasten op zoek naar een vakantiejob hebben hier meteen werk. Dit jaar werk ik bijvoorbeeld bij Agriplant NV.”

Wil hij dan na zijn studies in Langemark-Poelkapelle komen wonen? “Zeker ergens in de Westhoek. Met een groepje vrienden spraken we er trouwens al over om in Langemark-Poelkapelle te blijven wonen. Heel benieuwd wie van ons zijn belofte zal houden?”